Reisdag 18 Down Under

Maandag 26 november 2018,

Woehaaa, heerlijk wat een rust hier in het woud. Eerst maar eens rustig ontbijten, thee water opzetten. Aan het barretje met uitzicht op allerlei flora reststof wakker worden. Hmmm een zwarte vogel strijkt neer op de veranda en kijkt ons onderzoeken aan. Spuugt wat rode bessen uit en gaat direct voor ons raam zitten. Kijkt met een blik van : “zeg waar blijft mijn ontbijt”?
Uiteraard geen reactie van ons, meneer vliegt iets op en tikt met zijn pootjes nijdig op het raam. Nog steeds geen reactie van ons. Nog maar eens met de pootjes tegen het raam… …. (waarschijnlijk werd hij door de vorige bewoners wel gevoerd) De curawong (inheems ) vertrok al snel weer. Maar niet voordat ik em op de foto had!

Plan van deze dag is het Cradle Mountain park te bezoeken, richting de General store gereden om te bezien wat het assortiment was. Geen echte General store dus. Dan maar richting het bezoekerscentrum , auto geparkeerd en naar binnen. ( 200m van onze cabin uiteindelijk)

Wat is hier te doen, Hmmm kleding, wat knuffels… welke route willen we lopen… .. Hop netjes aansluiten in de rij voor een dagkaart. Sta je rustig om je heen te staren en plots “Hédat is een bekend gezicht… of toch niet. Ja hoor het is Eric Dumas. Een goede week eerder namen we nog aan het zelfde toernooi deel. Toevallig om elkaar hier tegen te komen.

Met de dagkaart kon je de bus nemen richting Dove Lake . In de rit er naar toe gaf de buschauffeur wat tekst en uitleg over het park en de snel veranderende weersomstandigheden. De scherpe toppen kwamen in zicht, oei dat is een behoorlijke tocht naar de top. Die laten we over aan de liefhebbers.
Een halve ronde van het meer is voldoende, eerst de rechterkant richting het botenhuis hetzelfde pad terug en dan linksaf naar de hoge rots. Terug met de bus naar Ronny’s creek. Deze was niet over te steken dan maar richting Waldheim. Een tocht over vlonders naar de top. Onderweg onderbroken door een kennismaking met wat Wombats. Die zien er zo lief uit dat ik meteen maar een hoop foto’s aan ze heb gespendeerd. Waar ik mij aan stoorde is dat een groep Chinese toeristen direct zoveel kabaal maken in deze omgeving dat je ze bij wijze van spreken aan de andere kant van Barns bluff woordelijk zou kunnen verstaan.

Verder omhoog, een skink die lag te zonnen. Stukje bij beetje komen we dichter naar de top. Eerst nog een aantal vakantie huizen voordat het eerste huis van Gustaf Weindorfer in zicht kwam. Leuk geïllustreerd van binnen met daarbij veel informatie . Maar wie omhoog gaat moet ook weer naar beneden… .. Hup beneden aangekomen weer de bus in en bij het gidsenstation er uit. Op hun post zat veel info over het gebied van toen, nu en de toekomst.
Wat doen we, bus pakken of terug lopen naar het bezoekerscentrum… .. Het werd dus lopen. Nou dat hebben we geweten. Deze heuvels zijn erger dan kuitenbijters. Maar aan het einde wachtte de luxe van een bubbelbad in de cabin. Waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt.
En nu loom en vermoeid val ik bijna in zzzzzzzz