Reisdag 25 Down Under
Door: Francoise
Blijf op de hoogte en volg Francoise
03 December 2018 | Australië, Tasmania
Maandag 3 december 2018
Heerlijk dat geruis van de golven die je wakker maken tesamen met de vogeltjes. Thuis is het ook rustig maar anders. Op de veranda schijnt de zon en het is een aangename temperatuur. Een mooie dag om een stukje te wandelen. (dat dit naar een redelijke hoogte ging en niet in rechte lijn was nog een verrassing)
Op de planning voor deze dag:- cape Tourville met de vuurtoren, Wineglass bay en Natureworld. Alles mee vandaag? Water, iets te eten en regenkleding??
Het weer op Tasmanië kan nu binnen een uur omslaan is ons verteld.
Ach de zon brand goed daarboven, ik laat mijn regenjas maar in de kast hangen. De vuurtoren ligt op een fantastische plek boven op de rotsen, veel info over de migratie van diverse walvissoorten. Helaas waren ze begin november voor het laatst daar gezien. ( voor de volgende ronde houden we dit te goed) Het pad was prima begaanbaar alleen de vuurtoren zelf. Het was een nieuw modelletje, niks 1868 maar zo 1971. Het uitzicht was werkelijk subliem.
En op naar beneden, eind van de weg linksaf naar Wineglass bay........ Met nog zovele anderen. Oeps dat wordt dringen bij het klimmen. Tot onze verbazing zat er naast een huurcamper, op zijn dooie gemak een wallybie. Hij zat echt je aan te kijken... " zo van hop neem die foto maar van mij want daarvoor zit ik hier"
Geweldig wat hebben die Australische konijnen een onnozele uitdrukking op hun snoet.
Tijd om naar het uitzichtspunt te lopen, dacht dat er bij de route een tijd vermeld stond van 1 uur 10. Ben benieuwd. Het eerste gedeelte was prima te doenbaar daarna volgen de ongelijke delen. In de rotsen uitgehouwen treden, planken, boomstammen en allemaal verschillend in hoogte (als dit zo doorgaat ben ik aan het einde van de vakantie een volleerde klipgeit)
De temperatuur loopt in zo'n geval ook op en was tichel blij dat ik mijn hoodie om mijn middel had geknoopt. Puf puf, hé eerste bordje nog veertig minuten te gaan. Ondertussen al wat langzamer toeristen voorbij gesneld. Even later komen we weer zo'n motiverend bord tegen nog 20 minuten. Twee heren op leeftijd rende ons voorbij en stonden boven ons hoofd al te genieten vN het uitzicht Coles bay. Daar aangekomen bedacht ik mij om op de terugweg die hangende rots boven ons pad op de foto te zetten.
Op de top aangekomen, wachtte er een mooi uitzicht, net een ansichtkaart. Helder blauwe zee, wit strand en een bootje afgemeerd voor de kust. Als volleerd toerist hiervan waarschijnlijk de miljardste foto gemaakt. In de verte over een andere baai kwam de regen al naar beneden. Een paar spatjes voelde we op de terugweg echter daar bleef het niet bij. (waar is nu mijn regenjas
Heerlijk dat geruis van de golven die je wakker maken tesamen met de vogeltjes. Thuis is het ook rustig maar anders. Op de veranda schijnt de zon en het is een aangename temperatuur. Een mooie dag om een stukje te wandelen. (dat dit naar een redelijke hoogte ging en niet in rechte lijn was nog een verrassing)
Op de planning voor deze dag:- cape Tourville met de vuurtoren, Wineglass bay en Natureworld. Alles mee vandaag? Water, iets te eten en regenkleding??
Het weer op Tasmanië kan nu binnen een uur omslaan is ons verteld.
Ach de zon brand goed daarboven, ik laat mijn regenjas maar in de kast hangen. De vuurtoren ligt op een fantastische plek boven op de rotsen, veel info over de migratie van diverse walvissoorten. Helaas waren ze begin november voor het laatst daar gezien. ( voor de volgende ronde houden we dit te goed) Het pad was prima begaanbaar alleen de vuurtoren zelf. Het was een nieuw modelletje, niks 1868 maar zo 1971. Het uitzicht was werkelijk subliem.
En op naar beneden, eind van de weg linksaf naar Wineglass bay........ Met nog zovele anderen. Oeps dat wordt dringen bij het klimmen. Tot onze verbazing zat er naast een huurcamper, op zijn dooie gemak een wallybie. Hij zat echt je aan te kijken... " zo van hop neem die foto maar van mij want daarvoor zit ik hier"
Geweldig wat hebben die Australische konijnen een onnozele uitdrukking op hun snoet.
Tijd om naar het uitzichtspunt te lopen, dacht dat er bij de route een tijd vermeld stond van 1 uur 10. Ben benieuwd. Het eerste gedeelte was prima te doenbaar daarna volgen de ongelijke delen. In de rotsen uitgehouwen treden, planken, boomstammen en allemaal verschillend in hoogte (als dit zo doorgaat ben ik aan het einde van de vakantie een volleerde klipgeit)
De temperatuur loopt in zo'n geval ook op en was tichel blij dat ik mijn hoodie om mijn middel had geknoopt. Puf puf, hé eerste bordje nog veertig minuten te gaan. Ondertussen al wat langzamer toeristen voorbij gesneld. Even later komen we weer zo'n motiverend bord tegen nog 20 minuten. Twee heren op leeftijd rende ons voorbij en stonden boven ons hoofd al te genieten vN het uitzicht Coles bay. Daar aangekomen bedacht ik mij om op de terugweg die hangende rots boven ons pad op de foto te zetten.
Op de top aangekomen, wachtte er een mooi uitzicht, net een ansichtkaart. Helder blauwe zee, wit strand en een bootje afgemeerd voor de kust. Als volleerd toerist hiervan waarschijnlijk de miljardste foto gemaakt. In de verte over een andere baai kwam de regen al naar beneden. Een paar spatjes voelde we op de terugweg echter daar bleef het niet bij. (waar is nu mijn regenjas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
